Over Sandra
Mijn naam is Sandra Zwagerman en toen ik in mijn puberteit ziek werd en in een rolstoel terecht kwam, kwam ik opeens in een andere wereld terecht. Ik was jong, stond midden in het leven, had wilde plannen, maar belandde, best heel gezellig, in de Groesbeekse bossen. Het waren de nadagen van de geïsoleerde instellingen. En dat omdat mijn oude school volstrekt ontoegankelijk was, had ik weinig keus.Maar het was geen plek om als jong meisje lang te willen blijven, want alles was ver en lag achter meerdere heuvels. We werden goed opgeruimd. Gelukkig was de omwenteling gaande, dus mij wachtte een zonnige en volwaardige toekomst! Ik heb dus inmiddels mijn plaats in de maatschappij op eigen kracht verworven, ben op mezelf gaan wonen in Nijmegen. Ik ben moeder geworden en heb me een aantal jaar ingezet bij de welzijnsorganisatie in Nijmegen. Een betaalde baan ging steeds net niet door, maar toch heb ik als vrijwillige kracht dramales gegeven, kleuters begeleid, fotografie beoefend, leuke mensen leren kennen en mijn beperking leek geen rol meer te spelen. En flink gesolliciteerd, nogmaals gesolliciteerd en daarin speelde mijn handicap wel degelijk een rol…..
Uiteindelijk ben ik in Bussum terecht gekomen.Dit omdat ik trouwde met een leuke man, die daar vandaan kwam en met wie ik een huis gekocht heb. En onder het mom; “Nu ga ik het even goed aanpakken”, via een heus bureau gereïntegreerd. Ik dacht; “ik heb zoveel werkervaring nu, dat moet toch lukken met die baan?” Ja dat lukte, na 3 jaar….bijna…..ware het niet dat de regionale belangenbehartiging ook wordt wegbezuinigd, waar ik nu net via vrijwilligerswerk als betaalde kracht aan de slag kon. En nu…. weg baan.
Mijn motivatie
Weg belangenbehartiging en dat in een land waar nog teveel moet gebeuren om iedereen een volwaardige plek te kunnen bieden. Ik kan nog steeds niet naar de bakker om de hoek. Anno 2011. Dit kabinet geeft mij het gevoel dat ik niets meer in dit land te zoeken heb. Dat ik niks dan een kostenpost ben.
Ik, altijd positief, nooit te beroerd om mijn handen uit mijn mouwen te steken, merkte dat ik er een beetje genoeg van kreeg dat dit kabinet ons nu zomaar op deze wijze wegzet. De problemen niet onderkent hoe lastig het is om je te verplaatsen. Te zorgen dat ‘mee kunt doen’. Om uitgenodigd te worden op sollicitatiegesprek, omdat er nog steeds een hardnekkig vooroordeel bestaat over je capaciteiten en vermogens. Dus welk wonder gaan zij verrichten die ervoor zorgt dat ik ‘opeens’ die gewilde werknemer ga worden. Ik bedoel graag,…… maar voor onder het minimumloon? Onze persoonlijke oplossing voor de toekomst?
Mijn man gaat ipv 40 uur extra uren werken, om toch maar zijn ‘dure’ vrouw te kunnen onderhouden, waardoor de gemeente die uren daarboven moet gaan compenseren. Het huis moet in ieder geval verkocht. Of ik ga scheiden van tafel en bed en heb dan in ieder geval een inkomen en kan, omdat mijn mantelzorger ontbreekt weer aanspraak maken op professionele hulp. Waardoor ik weer wat energie overhoudt, die ik kan besteden aan solliciteren. En mijn man zijn baan tenminste met goed fatsoen kan blijven doen (want eerlijk gezegd combineer mij maar met een fulltime baan).
Maar eerlijk gezegd…..dat is niet wat ik voor ogen had. Ik wil thuis bij mijn man kunnen blijven, kunnen zorgen dat mijn zoon zijn opleiding kan afmaken. Ik hoef geen vakanties, villa’s, dure kleren. Maar ik wil wel rond kunnen komen. En ik wil dat beetje zelfstandigheid behouden. Dat beetje energie die ik heb op een goeie manier besteden. Maar aangezien ik tegenwoordig best van de rust hou, die ik destijds in de Groesbeekse bossen mocht beleven, ga ik mee, terug naar de bossen.